شبي در خواب ديدم مرا مي خوانند. راهي شدم. به دري رسيدم. به آرامي درِ
خانه کوبيدم. ندا آمد: درون آي، گفتم: به چه روي؟ گفتا: براي آنچه نميداني.

هراسان پرسيدم: براي چون مني هم زماني است؟

پاسخ رسيد: تا ابديت... ترديدي نبود، خانه، خانه خداوندي بود، آري اوست
که ابدي و جاويد است.

پرسيدم: بار خدايا چه عملي از بندگانت پيش از همه تو را به تعجب وا مي دارد؟

پاسخ آمد: اينکه شما تمام کودکي خود را در آرزوي بزرگ شدن به سر مي بريد
و دوران پس ازآن را در حسرت بازگشت به کودکي مي گذرانيد، اينکه شما
سلامتي خود را فداي مال اندوزي مي کنيد و سپس تمام دارايي خود را صرف
بازيابي سلامتي مي نماييد. اينکه شما به قدري نگران آينده ايد که حال را
فراموش مي کنيد، در حالي که نه حال را داريد و ئه آينده را.

اينکه شما طوري زندگي مي کنيد که گويي هرگز نخواهيد مرد و چنان گورهاي
شما را گرد و غبار فراموشي در بر مي گيرد که گويي هرگز زنده نبوده ايد.

سکوت کردم، انديشيدم. در خانه چنين گشوده! چه مي طلبيدم؟ بلي، آموختن.

پرسيدم: چه بياموزم؟

پاسخ آمد:

بياموزيد که مجروح کردن قلب ديگران بيش از دقايقي طول نمي کشد ولي براي
التيام بخشيدنِ آن، به سالها وقت نياز است.

بياموزيد که هرگز نمي توانيد کسي را مجبور به دوست داشتنِ خود کنيد، زيرا
عشق و علاقه ديگران نسبت به شما آيينه اي از کردار و اخلاق خود شما است.

بياموزيد که هرگز خود را با ديگران مقايسه نکنيد، از آنجا که هر يک از
شما تنها به تنهايي و بر حسب شايستگي هاي خود مورد قضاوت و داوري ما قرار
مي گيرد.

بياموزيد که دوستان واقعي شما کساني هستند که با ضعف و نقصان هاي شما
آشنايند و ليک شما را همان گونه که هستيد دوست دارند.

بياموزيد که داشتن چيزهاي قيمتي و نفيس به زندگي شما بها نمي دهد. بلکه
آنچه با ارزش است بودن افراد بيشتر در زندگي شماست.

بياموزيد که ديگران را در برابر خطا و بي مهري اي که نسبت به شما روا مي
دارند مورد بخشش خود قرار دهيد و اين عمل پسنديده را با ممارست بيشتر در
خود تقويت نماييد.

بياموزيد که دو نفر مي توانند به يک چيز يکسان نگاه کنند ولي برداشت آن
دو از آن، هيچگاه يکسان نخواهد بود.

بياموزيد در برابر خطاي خود فقط به عفو و بخشش ديگران بسنده نکنيد، آنگاه
که مورد آمرزش وجدان خود قرار گرفتيد راضي و خشنود شويد.

بياموزيد که توانگر کسي نيست که بيشتر دارد، بلکه آن است که خواسته هاي
کمتري دارد...

اي بنده من به خاطر داشته باش که مردم گفته هاي تو را فراموش مي کنند،
مردم کرده هاي تو را نيز از ياد خواهند برد، ولي هرگز احساس تو را نسبت
به خويش از خاطر نخواهند برد.